Dag 1 … van Belgie tot aan Amerika!

 

Om kwart over 6 zou de iPhone zijn wekkertje laten aflopen maar natuurlijk zijn we om 6 uur al wakker!

De mannen zijn nog even druk op de iPads (free wifi heeft voordelen maar ook nadelen) maar dan zijn ze in de kleren en zijn we klaar om te vertrekken. We hebben met Jacqueline, Emile en MIck afgesproken om gezamenlijk de hotelshuttle van 7 uur te pakken zodat we op tijd op het vliegveld zijn. Inchecken lukte namelijk niet online en we willen natuurlijk wel onze vastgelegde plaatsen graag hebben! Beneden in het hotel staan al voldoende mensen om een hele shuttle te vullen maar gelukkig doet de shuttle nog een tweede rondje voor ons en zo staan we om 10 over 7 bij de incheckbalie van Brussels Airlines. Hier eigenlijk niemand voor ons… we moeten wel de printjes van de ESTA laten zien (voor het eerst, en voor wat het waard is, zo blijkt later).

Bij de douane staat ook nauwelijks een rij dus voor we het weten staan we in een winkeltje achter de douane en hebben we 2 Cars autootjes, 2 SD kaartjes (oeps, die lagen nog thuis) en een pak Belgische wafels (je weet nooit met vliegtuigvoedsel) gekocht… Waarschijnlijk ligt alles weer in Belgie want dit tasje zijn we volgens mij vergeten na de vlucht van Brussels Airlines. Of de Cars autootjes dus ooit hun bestemming bereiken?

(Terwijl ik dit schrijf is het zondagochtend even voor half 6 en hoor ik volop het scorebord van de Airhockey rammelen! Noem het jetlag!).

Na een Brussels ontbijtje van ontbijtkoeken (dat zijn dus (choco) croissantjes en subs van de Panos gaan we rustig op zoek naar het vliegtuig van Brussels Airlines. Bij de gate treffen we ook onze andere reisgenoten uit de Hollandse enclave… Patricia en co.  We zullen elkaar onderweg nog wel zien, genoeg tijd straks om bij te kletsen.

Met de bus worden we naar een klein propellorvliegtuig gebracht, de stewardess verbaast zich over al die Ollanders aan boord…. Als ze hoort wat wij betalen voor een retourtje Orlando en dat we daarvoor met liefde naar Brussel komen, snapt ze het volledig

We vertrekken en landen op tijd, we krijgen onderweg nog een Belgische variant van een stroopwafel en dan begint onze route door Manchester Airport. Dat had ik onderschat. Ik heb zelf een tijdje in Manchester gestudeerd en als je binnen de EU vliegt is het natuurlijk een makkelijk vliegveld… maar anders is het als je naar de VS wilt. Bussen, trappen, roltrappen, we een bus.. (van terminal 3 naar 2… ik denk dat we elke uithoek van het vliegveld gezien hebben tijdens deze british ‘ scavenger hunt’ . Onderweg werden er door sommige (niet  door ons) medepassagiers nog wat ESTA hobbeltjes genomen en net toen we klaar stonden om voor de eerste keer door de Body Scan te gaan kwam er een groep Atlanta passagiers die met voorrang erdoor mocht…. rest ons niets dan braaf te wachten! Gelukkig hadden we 3,5 uur de tijd op dit vliegveld!

Toen bijna alle hobbels waren genomen leek de Burger King geen overbodige luxe. Snel eten en weer verder want voor de vlucht met Virgin van 13.45 moet je toch echt al om 12.30 gaan boarden. Bij de gate kregen de kids allemaal een Virgin tas met spulletjes…. zo die hadden ze vast binnen.

Ik kan niet anders zeggen dat de verhalen over Virgin Atlantic allemaal kloppen… prima stoelen, boven (waar de andere Ollanders zitten) is het ook gezellig en rustig. Mick heeft uitgevonden dat het entertainment systeem van Virgin ook een stoelchatsysteem heeft. Dat betekent dat Mauro (beneden in het vliegtuig) en Mick via de stoelnummers met elkaar kunnen chatten, zo grappig! Af en toe zoeken ze elkaar op en Mauro en Milan gaan ook even ‘boven’  kijken. Wij hebben mooie 2-seaters achterin het vliegtuig, alleen jammer dat er bij een van de twee net geen raampje zit (en daar deden de jongens het voor). Uiteindelijk maakt het niks uit, hoe vaak kijk je nou naar buiten?

Ik klets ook nog een tijd met Patricia boven (maar dan niet via de stoelchat haha) en zo vliegen de uren voorbij. We landen een uur voor op schema dus even na vijf uur. Natuurlijk staat we achter in bij de US Customs dus is het 7 uur als we de koffers hebben. Bovenin zitten heeft wel voordelen…die mochten al eerste het vliegtuig uit! We zijn wel verbaasd als we daarna niet meer nog een keer ‘ schoenen uit’  hoeven, na ‘ nothing to declare’  staan we ineens buiten. De koffers komen via band 8A en dat is op de begane grond dus we steken daarna gelijk de straat over naar Hertz. Heeee… mijn naam staat niet op het bord. Dan gooi ik maar gelijk de upgrade bon op tafel. Die had de medewerker niet zien aankomen dus hij twijfelt… Nu weet ik dat Andy de FRAR al vrij groot vindt…dus ik zeg al dat die upgrade niet ECHT hoeft als het maar een MOOIE auto is. Of een Dodge Durango goed genoeg is? Wij denken van wel en anders ‘ I’ ll be back’ … de medewerker moet lachen en geeft ons het nummer van de parkeerplaats waar de auto staat. De witte Dodge steekt er aardig bovenuit. Groot genoeg dus… eigenlijk al een beetje te veel een slurper volgens Andy (maar ik wil ‘m haha!)…. 5.800 Miles op de teller en alles erop en eraan, achteruitrij camera is ook cool!

We stellen de TomTom in en rijden in 1x naar de villa… codes eraf en de boel verkennen. De jongens doen de TV aan en vallen gelijk in een special van Marvin Marvin meets Big Time Rush… COOOL. Eerder (bij customs) riep Mauro nog dat hij volgende keer echt liever bij oma wilde blijven. In de auto zei hij al dat hij die woorden toch weer introk maar nu was alles helemaal goed natuurlijk!

Ze hadden zelfs nog energie om even naar de Walmart met de McDonalds te gaan en waren eigenlijk behoorlijk hyper! Natuurlijk moest na een hamburger ook gelijk de speelgoedafdeling verkend worden en toen we Patries weer tegenkwamen en nog even uitwisselden hoe het met de auto en de villa was vergaan waren ze weer bij het speelgoed! Hup naar huis!

Nog heel even een duik in het zwembad… geen tijd om de kleren uit te trekken…. en toen in bed nog even TV kijken. Ze gingen een nachtje bij elkaar logeren, nou we zien wel hoe lang ze dat volhouden.

Tot morgen! Zal wel vroeg worden!